پای صحبت رییس بیمارستان گلستان اهواز در زمان جنگ

دکتر علی‌اکبر مومن، فوق تخصص مغز و اعصاب کودکان و نوجوانان، یکی از پزشکان و روسای وقت بیمارستان گلستان اهواز در گفت‌وگو با ایسنا، درمورد روزهای جنگ گفت: از سال ۱۳۶۱ تا سال ۱۳۶۲ رئیس بیمارستان گلستان اهواز بودم. در آن زمان دانشجوی دوره تخصص بیماری‌های کودکان بودم که به دلیل شرایط جنگ از من درخواست شد تحصیل را کنار بگذارم و مسئولیت بیمارستان را بپذیرم. برحسب وظیفه، ادامه تحصیل را متوقف کردم و به ریاست بیمارستان منصوب شدم. در آن دوران بیمارستان گلستان اهواز و دانشکده پزشکی زیر نظر دانشگاه جندی شاپور فعالیت می‌کرد.

وی خاطرنشان کرد: جنگ در شرایطی به ایران تحمیل شد که به تازگی انقلاب به ثمر نشسته بود و نیروهای نظامی، بیمارستان ها و جامعه آمادگی لازم را نداشت.

مومن ادامه داد: امکانات بیمارستان بسیار محدود بود و تجهیزات به‌روز نبودند. در حد نیاز، نیروهای کادر درمان نیز در اختیار نداشتیم. عناصر ضد انقلاب هم در آن بحبوحه فعال بودند اما عده‌ای از همه چیز خود گذشتند و برای حفظ کشور پای کار آمدند.

رئیس وقت بیمارستان گلستان اهواز گفت: ظرفیت و شرایط بیمارستان توانایی پذیرش این همه مجروح را نداشت و مجبور شدیم از تمام فضاها استفاده کنیم. حتی در راه‌روها تخت قرار دادیم و مجروحان را بستری کردیم. در آن دوران فقط یک جراح مغز و اعصاب داشتیم و مجبور بودیم شبانه‌روزی از ظرفیت این پزشک استفاده کنیم اما پس از آن با تلاش‌هایی که کردیم پزشکان و پرستارانی از سراسر کشور به خوزستان آمدند و کمک کردند.

مومن با اشاره به اصابت خمپاره به بیمارستان‌های اهواز بیان کرد: در آن زمان دو بیمارستان عمده دانشگاه جندی شاپور اهواز، بیمارستان امام و گلستان بودند که در جریان جنگ مورد اصابت توپ و خمپاره های دشمن قرار گرفتند.

وی ادامه داد: بعد از اصابت خمپاره به بیمارستان‌ها، مجبور شدیم اتاق عمل بیمارستان امام را به هتل فجر فعلی و اتاق عمل بیمارستان گلستان اهواز را به زمین هتل نادری فعلی منتقل کردیم و تنها بخش اورژانس بیمارستان‌ها فعال بود.

رئیس وقت بیمارستان گلستان اهواز افزود: ستادی در فرودگاه فعلی اهواز تشکیل شده بود که حالت نقاهتگاه را داشت و پس از انجام کارهای اولیه درمانی در این محل، مجروحان به بیمارستان‌های سراسر کشور منتقل می‌شدند.

مومن با اشاره به درمان مجروحان از قشرهای مختلف جامعه گفت: مجروحان زیادی از مهندس، پزشک، جوان و… با روحیه بالایی را دیدم که در شرایط مجروحیت و درد هم خم به ابرو نمی‌آوردند و سختی این راه را می‌پذیرفتند.

وی ادامه داد: یک پسر و دختر دارم و فرزندانم را به گونه‌ای تربیت کرده‌ام که که اگر خدای نکرده روزی در چنین شرایطی قرار بگیرند، این گونه فداکاری کنند اما امیدواریم مسئولان به گونه‌ای عمل کنند که این روحیه را تقویت و هر چه زودتر این مشکلات و مسائل برطرف شود و موجب نا امیدی جوانان نشود تا این جوانان هم با جان و دل خدمت کنند.

انتهای پیام